Horchatas, stappen en Peñiscola

Hier weer een update uit het mooie (helaas niet zo zonnige) Valencia! Zoals ik in mijn vorige post al had gezegd zou ik woensdag (04/02/2015) horchatas gaan drinken en fartons gaan eten. Zo gezegd, zo gedaan. Woensdag mocht ik eerder weg van stage en ben ik samen met Tanja en Eduardo (de baas van 2DayLanguages) naar Horchatería Santa Catalina gegaan. Daar hebben we dan het beroemde drankje besteld! Helaas was het die dag erg koud, waardoor zo’n koud drankje niet zo goed tot z’n recht komt. Horchata wordt gemaakt van aardamandelen, water en suiker en eigenlijk werd ik door al die zoetigheid wel een beetje misselijk. Het was best lekker, maar niet iets wat ik elke dag zou drinken. Daarna zijn we nog een keer naar de kathedraal gegaan, maar omdat het nu licht was, was alles wat beter te zien dan toen ik met Maria (ja, het is Maria, niet Mery. Kwam ik laatst pas achter. Oeps.) ging.

Daarna naar huis gegaan en pas op vrijdag, 06/02/2015, weer wat leuks gedaan! Na stage ben ik met mijn huisgenoten gezellig ergens wezen eten. Ook nu gebeurde dit weer op een erg laat tijdstip. We gingen kwart voor 10 weg, namen een taxi en aten bij een erg schattig, niet zo’n duur, Italiaans restaurant. Pas om 12 uur zijn we daar weggegaan en toen weer met de taxi door naar Superclub 95, waar een Erasmus feest zou plaatsvinden. Natuurlijk was die om 12 uur nog dicht, dus eerst maar eens even bij een Ierse pub een biertje gedaan. Om een uur of één richting Superclub en toen ging hij net open! Wat een tijdstip. Na een entree van €12 en een garderobe van €3 al bijna helemaal door m’n geld heen, maar ach, hopelijk zou de avond leuk worden…

Helaas! Dat viel tegen. Het was wel gezellig, dat wel, en we hebben een grote groep andere Nederlands ontmoet die hier ook zitten via ‘Stage in Spanje’, maar helaas werd mijn telefoon gestolen door één of andere viezerik en raakte de club het kaartje van de jas van Cheyenne kwijt, dus werd het einde van de avond toch nog wel een beetje drama. Qua prijs en qua ervaring denk ik niet dat we daar nog snel terug gaan.

Zaterdag heb ik heerlijk de dag thuis doorgebracht en zondag ben ik naar Peñiscola geweest. Omdat ik mijn telefoon niet had, had ik ook geen wekker en besloot ik een wekker op mijn laptop te zetten. Wat doe ik dan? Dan laat ik mijn oordopjes er in zitten, want dan wordt ik vast goed wakker… Of niet! Ik heb me natuurlijk hartstikke verslapen, en werd drie kwartier voordat de bus zou vertrekken (aan de andere kant van Valencia) wakker. Ik heb me als een malle aangekleed en ben in een taxi gesprongen, dus als je foto’s van mij ziet waarop ik er uit zie als een vogelverschrikker, dan is dat de reden.

Gelukkig heb ik de bus gehaald en was verder alles in order. We gingen eerst naar Las Cuevas de San José. Dat is een grot waar je een stukje loopt, een stukje vaart, een stukje loopt en dan weer een stukje vaart. Erg leuk, maar helaas mochten we geen foto’s maken. Natuurlijk wel geprobeerd, maar het was daar zo super vochtig dat de lens van mijn camera gelijk besloeg, dus dat was helaas niet te doen. Ook hier vertelde de man in het bootje dingentjes, maar weer snapte ik er niets van. Gelukkig was ik samen met Maria, Sara, Sofia en Mariana (het meisje uit Argentinië en de drie meiden uit Portugal) die af en toe wat dingen voor me vertaalde.

Na de grotten gingen we door met de bus naar Peñiscola, echt zo’n pittoresk stadje, waar een kasteel als het ware in de zee is gebouwd. In de bus naar Peñiscola had ik mijn lunch die ik had meegenomen al opgegeten, maar iedereen wilde de beroemde paella gaan eten. Vooruit, ik dan ook maar mee. Voor €10 een drie gangen menu… Ach ja, waarom ook niet? Uiteindelijk zat ik natuurlijk hartstikke vol, maar het was wel gezellig. Als voorgerecht pasta cabonara (een portie wat normaal gesproken een hoofdgerecht zou zijn) daarna paella en als laatste flan (een soort karamel pudding). Paella is toch niet helemaal mijn ding. Natuurlijk wordt het normaal gesproken met vis gemaakt, maar ik hou daar niet zo van, dus heb ik met vlees besteld. Als je paella bestelt, dan tellen ze gewoon hoeveel mensen aan je tafel hetzelfde willen en dan maken ze het in één grote pan en zetten ze dat op tafel, zodat je zelf kan opscheppen. Uiteindelijk was er dus genoeg voor iedereen. Het probleem was alleen dat we een uur kregen om te lunchen en om half vier bij de bus moesten zijn, terwijl toen het voorgerecht een keer kwam. We waren met de twee organisatoren van Erasmus, waarvan en toen één weg ging en de ander bij ons bleef. We hebben als een malle alles opgegeten en zijn daarna naar het kasteel gelopen. Wat een schitterend stadje! Ik kreeg helemaal het gevoel alsof ik in het stadje liep waar ze ook wonen in de film ‘Mama Mia!’. Helaas was het nogal rennen en vliegen geblazen maar uiteindelijk op tijd voor de gids… die ik toch niet verstond, dus ben ik mijn eigen gang maar gegaan samen met Fabian, een jongen die al even in Valencia woont maar origineel uit Colombia komt.

Ik heb daar gelukkig een paar hele mooie foto’s kunnen maken en toen was het alweer tijd om naar huis te gaan. Ik lag laat in bed, maar dat lijkt hier gewoonte te worden. Maandag, 10/02/2015 had ik weer gewoon stage en ’s avonds ben ik met de Portugezen en Fabian wezen eten (voor maar €5) en dinsdag ben ik wezen lunchen bij een Japanner (onbeperkt alles van de kaart voor €10). Je kan wel nagaan dat het met het afvallen nog niet zo toppie gaat. Woensdag was er een evenement dat stage organiseerde waar ik wel mee naar toe wilde, namelijk Afrikaans dansen. Ik dacht dat het meer een kijkshow was, maar later bleek het een full-out workout te zijn. Pff, zweette me kapot. En soepel dat die leraar was! Het is kennelijk elke woensdag en gratis, dus misschien ga ik nog wel een keer! Goed voor het ritmegevoel, dat zeker. Ik was samen met Fran en Tanja en daarna waren we uitgenodigd bij Biel, die op die dag 30 was geworden. Samen met mijn andere collega’s en Tanja zijn we daar heen gegaan. Het werd alleen wel laat, want vandaag vertrok Biel ook voor één maand naar China, dus het was een soort dubbel feestje. Ik moet wel heel erg wennen aan de manier van verjaardag vieren. Elke cultuur is toch weer anders. En moe dat ik was! Hele tijd hoorde ik Spaans dat ik wilde verstaan en dat is echt super vermoeiend! Het was in ieder geval wel gezellig en dat was het belangrijkst!

Nog een paar dingen die gek zijn in Spanje:

1. De stoplichten die zijn niet sensor gevoelig.
Als voetganger denk je dan ‘hmm, ik loop gewoon door’, maar als je in een taxi zit die een beetje staat te wachten en je teller loopt op en op en op en je moet drie minuten wachten op een stoplicht terwijl er duidelijk niemand het zebrapad wilt overlopen dan is het toch een beetje gek.

2. Mensen parkeren auto’s op de raarste plekken.
In het midden van een bocht, voor een stoplicht midden op de weg (als ik weer een telefoon heb zal ik binnenkort proberen er een foto van te maken, je gelooft je ogen niet!) of gewoon naast een andere file geparkeerde auto. Bizar.

3. Schooluniformen
Oké, niet echt gek, maar belachelijk schattig om van die ukkies in allemaal dezelfde kleertjes te zien lopen. Als ik naar stage loop, kom ik heel vaak dezelfde kindjes tegen die op dat tijdstip naar school gaan. Super leuk om te zien!

Ik schrijf snel weer!